این نه تنها یک عنصر کاربردی از تجهیزات اتاق خواب است که بدون آن اکثر ما نمی توانیم زندگی را تصور کنیم، بلکه یک دکوراسیون عالی برای فضای داخلی خانه یا آپارتمان خود است.
اولین اشاره به وجود بالش سنتی لوله ای را می توان هزاران سال پیش در بین النهرین و مصر یافت. سرصفحه ها را می توان در پیدا کرد در مقبره های فراعنه با وجود این واقعیت که آنها فقط برای اشراف در نظر گرفته شده بودند، آنها نه نرم بودند و نه راحت.
اکثر آنها از چوب جامد ساخته شده بودند که بلوک آن به شکل پشت سر، با نیمرخ اندکی و یک فرورفتگی در وسط ساخته شده بود که نمونه اولیه بالش های امروزی بود.
این بالش‌ها مطمئنا راحت‌ترین بالش‌ها نبودند، اما هدف خود را کاملاً انجام دادند، یعنی جلوگیری از ورود حشرات به بینی، گوش و دهان هنگام خواب.
بالش‌ها، در یک نسخه کمی تزئینی‌تر، در چین نیز معروف و محبوب بودند، جایی که برای بیش از یک هزار سال برای اعضای سلسله سلطنتی از موادی مانند چوب، یشم، برنز، بامبو و چینی معروف چینی ساخته می‌شدند.
اینها اغلب آثار هنری کوچکی بودند که با تصاویر حیوانات، گیاهان، پیکره های انسانی یا اشکال هندسی شکل یا تزئین شده بودند.
برای قرن‌ها بالش‌های ساخته شده از مواد سخت ترجیح داده می‌شد، زیرا قرار بود بالش‌های نرم آن تأثیر بدی بر سرزندگی، گردش خون داشته باشند و طبق باورهای آن زمان، کاملاً برای دفع شیاطین شیطانی مناسب نبودند.
رومی ها و یونانیان ثروتمند و تأثیرگذار برای راحتی و آسایش ارزش قائل بودند، به همین دلیل است که از مواد نرم مانند کاه، علف و پرهای معروف امروزی برای پر کردن بالش خود استفاده می کردند.
آنها به یک وسیله جانبی مفید تبدیل شدند، به ویژه در هنگام شام های طولانی، که رومی ها آن را دراز کشیده می خوردند. در اروپای قرون وسطی، بالش‌ها در میان طبقات پایین‌تر تقریباً ناشناخته بودند.
در حالی که بالش‌های تزئینی گلدوزی شده به یکی از لوازم جانبی مد مورد علاقه اشراف تبدیل شد، تصاویری از آن را می‌توان در دست نوشته‌های آن دوره یافت.
در انگلستان، در زمان سلسله تودور، ممنوعیت کامل استفاده از بالش معرفی شد. پادشاه هنری هفتم اجازه استفاده از آنها را فقط توسط زنان در هنگام زایمان داد.
خوشبختانه، مدت کوتاهی پس از شناخت پتانسیل کامل بالش، به یک محصول خانگی محبوب تبدیل شد.
