باید گفت به طور کلی مشخص شده است که با افزایش ارتفاع بالابر، حداکثر وزن قابل قبول بار کاهش می یابد. علاوه بر این، وزن بلند شده نیز تابعی از نرخ بلند کردن است.
با افزایش فرکانس بلند کردن (بالا بر دقیقه) حداکثر وزن قابل قبول کاهش می یابد. علاوه بر این، دقت، از نظر موقعیت اندام نیرو در طول انقباضات تک مفصلی ایزومتریک، به طور قابل توجهی ظرفیت استقامتی را کاهش می دهد.
علاوه بر این، بلند کردن و حمل دقیق هنگام پوشیدن کفش ایمنی نسوز گزارش نشده است، اما مشخص شده است که به طور قابل توجهی توانایی بلند کردن را در زمانی که یک فرد وظایف حمل دستی انجام می دهد کاهش می دهد.
بنابراین، این مطالعه به بررسی اثرات فیزیکی بر روی حداکثر وزن قابل قبول یک بالابر در هنگام پوشیدن کفش ایمنی معمولی پرداخت.
مطالعات قبلی به طور گسترده برای مشخص کردن توانایی بلند کردن شدید و حداکثر وزن قابل قبول بالابر (MAWL) برای یک کارگر، که یک کارگر می‌تواند آن را برای تعیین بلند کردن ایمن بلند کند، استفاده شد.
مطالعات قبلی به این نتیجه رسیده اند که برآورد استحکام دینامیکی مهمتر از تخمین استحکام استاتیکی در حداکثر ظرفیت بالابری است.
علاوه بر این، MAWL برای بلند کردن، در مقایسه با سایر ارزیابی‌های قدرت، به دلیل ویژگی‌های کار یکسان، از جمله تکنیک بلند کردن جسم، پیش‌بینی‌کننده برتر حداکثر ظرفیت بالابری است.
به طور مشابه، عملکرد استقامتی لیفت مکرر در پیش‌بینی خطر اختلالات اسکلتی عضلانی مؤثر بود و بنابراین یک پیش‌بینی‌کننده قوی برای ظرفیت فیزیکی است.
در بسیاری از محیط های صنعتی، ممکن است انواع مختلفی از وظایف مختلف و اغلب پیچیده MMH وجود داشته باشد. حداکثر وزن قابل قبول را می توان مستقیماً با روش سایکوفیزیکی تعیین کرد.
این روش شامل طراحی وظایفی است که برای اکثر کارگران مناسب است و در آن کنترل های فردی برای تنظیم وزن، نیرو یا فرکانس یک کار خاص به حداکثر مقدار قابل قبولی که می توانند روی آنها انجام دهند، داده می شود.
