هدف از این مطالعه بررسی اثر پلی فنل‌های لیمو ترش لیسبون در رژیم غذایی بر چاقی ناشی از رژیم غذایی پرچرب در موش‌ها و بر تنظیم بیان ژن‌های دخیل در متابولیسم لیپید برای روشن کردن مکانیسم‌ها بود.
موش ها به سه گروه تقسیم شدند و به مدت ۱۲ هفته با یک رژیم غذایی کم چرب (LF) یا یک رژیم غذایی پرچرب (HF) یا یک رژیم غذایی پرچرب همراه با ۰٫۵٪ پلی فنول لیمو (LP) استخراج شده از پوست لیمو تغذیه شدند.
افزایش وزن بدن، تجمع پد چربی، ایجاد هیپرلیپیدمی، هیپرگلیسمی و مقاومت به انسولین به طور قابل توجهی توسط پلی فنول های لیمو سرکوب شد. مکمل با پلی فنل لیمو همچنین به طور قابل توجهی سطح mRNA گیرنده-α فعال شده با تکثیر کننده پراکسی زوم (PPARα) را در مقایسه با گروه های LF و HF در کبد افزایش داد.
علاوه بر این، سطح mRNA اکسیداز acyl-CoA (ACO) در گروه LP در مقایسه با گروه LF تنظیم شد، اما نه گروه HF در کبد، و همچنین در بافت چربی سفید اپیدیدیم به طور قابل‌توجهی افزایش یافت.
بنابراین، تغذیه با پلی‌فنل‌های لیمو، افزایش وزن بدن و تجمع چربی بدن را با افزایش اکسیداسیون بتا پراکسی‌زومال از طریق افزایش تنظیم سطح mRNA ACO در کبد و بافت چربی سفید، که احتمالاً از طریق تنظیم بالا در سطوح mRNA انجام می‌شد، سرکوب کرد. از PPARα.
بیشتر مطالعات اخیر در مورد درمان چاقی بر نقش بالقوه ترکیبات گیاهی، به ویژه پلی فنل ها تمرکز کرده اند.
نشان داده شده است که چندین پلی فنول بر کاتابولیسم لیپید، انتقال گلوکز، عملکرد گیرنده انسولین و فعال شدن گیرنده های فعال شده با تکثیر پراکسی زوم (PPARs) اثر می گذارند که همگی در چاقی نقش اساسی دارند.
مرکبات حاوی انواع مختلفی از فلاونوئیدها مانند فلاونون گلیکوزید، فلاون گلیکوزید و پلی متوکسی فلاون هستند. فلاونوئیدهای موجود در میوه های لیمو (Citrus limon BURM. f.) به عنوان گلیکوزیدهای فلاوانون مانند اریوسیترین (eriodictyol 7-O-β-rutinoside) و هسپریدین (hesperetin 7-O-β-rutinoside)، نارینگین (naringenine-) گزارش شده است.
