قدیمی‌ترین نمونه‌های گلیم کوچک رومیزی آناتولی، که در آن نقوش سبک هندسی به‌طور کلی به کار رفته است، در موزه‌های قرن هجدهم یافت می‌شوند. قرن. قالی های آناتولی عمومی هستند مانند قالی های ترکمنی، یوروک، کردی.
مکان هایی که آنها لمس می کنند مانند اشمه (مانیسا)، کایاباشی (سیلیفکه)، امیرداغ، دازکیری (افیون)، پینارباشی، بونیان، آوشار (کایسری)، شارکیشلا (سیواس) و دیریشان (مالاتیا)، کیرکیتلی (غازیانتاب)، شاواک (شاواک) Çemişkezek)، مانند قالیچه های بریتان (وان)، بر اساس قبایلی که آن ها را می بافند، نام های مختلفی به خود می گیرند.
برخی نیز وجود دارند که از نقوشی مانند سینه‌ها، پرندگان و بورک نام‌گذاری شده‌اند. فرش ها با توجه به تفاوت هایی که در سبک لمسی دارند، انواع مختلفی دارند.
از این تعداد، دو ردیف از نخ های تار عمودی در جلو و پشت قالیچه هایی که در آن r با نخ های پود که از پشت می گذرد بافته می شود، رایج ترین هستند.
در جاهایی که به اصطلاح گلیم فردالی نقش دارد، پود رنگی زیر و روی تارها می رود تا به مرز نقش به رنگ دیگر می رسد و از اینجا برمی گردد. بنابراین، پودهایی با رنگ‌های مختلف با حرکت به جلو و عقب بین تارها در مناطق الگوی خود، یک نقش و نگار را تشکیل می‌دهند.
الگوها را می‌توان بر اساس میل بافنده بخش به بخش بافته کرد. از آنجایی که پودهایی که در نواحی الگوی خاصی به عقب و جلو می روند، با درهم تنیدگی با آخرین گروه تار دوتایی در ناحیه خود در مرز الگوی دیگر برمی گردند، یک چراغ جلو (چاله دکمه، شکاف) در خطوط عمودی رخ می دهد که در آن دو پود رنگی متفاوت به هم می رسند.
با باز یا بستن این دکمه‌ها به روش‌های مختلف، انواع فرش‌ها پدیدار می‌شوند. طول سوراخ دکمه های باز از 1 سانتی متر تجاوز نمی کند. زیرا جادکمه های بلندتر هم بافت را ناپایدار می کند و هم ظاهری پاره به فرش می دهد.
از آنجایی که الگوها با این شرایط فنی تطبیق داده شده‌اند، بیشتر هندسی هستند و بیشتر از خطوط عرضی، مورب و چین‌دار تشکیل شده‌اند، در حالی که خطوط عمودی به پله‌ها تقسیم می‌شوند. چنین فرش هایی تقریبا در هر منطقه ای یافت می شود.
